Van een goede klant kwam het verzoek om een ontwerp te maken voor een "guesthouse" in Mugana, Tanzania. In dit dorp in het noordwesten van Tanzania wordt door de St.Theresia Sisters o.a. een kleine school en een ziekenhuis onderhouden. Met weinig middelen wordt getracht de mensen te helpen d.m.v. onderwijs, gezondheidszorg en kleinschalige landbouw.

Een andere mogelijkheid om de levensstandaard van de mensen wat op te krikken is de bouw van een "guesthouse", een logiesgebouw voor reizigers, verplegend personeel en misschien in de toekomst toeristen. De bouw van het guesthouse zorgt voor werk en geld en de plaatselijke bevolking neemt actief deel  in de bouw. Geld dat wordt opgebracht door particulier initiatief in Nederland en middels giften en sponsoracties kan op zo'n manier de bouw bekostigd worden.

Het gebouw heeft  twee bouwlagen. Op de begane grond zijn zes twee persoons kamers met een eigen douche en toilet. Op de verdieping komt een eetzaal,  een keuken en een recreatie ruimte. Op deze verdieping komt ook een grote veranda, van waar een prachtig uitzicht is over de omgeving.

Het moet in de toekomst mogelijk zijn om toeristen kennis te laten maken met dit deel van Afrika en een verblijf in het Guesthouse moet werk en geld opleveren voor de plaatselijke bevolking. Het toerisme in Tanzania is in opkomst, maar de meeste reizigers komen hoofdzakelijk in de Natuurparken (Serengeti) aan de Oostkant van het Victoria meer. Een verblijf daar is mogelijk in luxe en dure "Lodges" en is niet voor iedereen weggelegd. Een verblijf in het Guesthouse De Welstand in Mugana moet een goed alternatief worden.

Tientallen arbeiders zijn bezig met de bouw en onder het toeziend oog van de St. Therisia zusters, worden de zelf gebakken stenen gemetseld en worden de betonvloeren met vele emmertjes gestort. (de vloer wordt gestut met honderden stammetjes)

Op reis

Toen de opdrachtgever mij vroeg om met hem mee te gaan en de bouw ter plaatse te bekijken, hoefde ik niet lang na te denken. Ik had mij voorgenomen om daar de handen eens flink uit de mouwen te steken en me verdienstelijk te maken bij de bouw, maar dat is niet de bedoeling. De bevolking wil zelf bouwen en wij zijn daar te gast. Ze werken erg hard om een deel klaar te hebben voor ons verblijf  in januari 2005. Aangezien dit deel van Tanzania niet in de buurt ligt van een stad of een vliegveld gaat  de reis via Uganda. Het vliegtuig brengt ons naar Entebbe en van daaruit moeten wij vervoer regelen naar Mugana. De zusters hebben al voorgesteld om ons bij de grens op te halen. We zullen verslag doen van dit unieke werkbezoek.

Vervolg

Ondertussen is er een nieuw initiatief voor hulp in gang gezet. In het kader van bosaanplant in ontwikkelingslanden ter compensatie van de  CO 2 uitstoot door industrielanden is geld vrijgekomen om zaden te kopen en stekken te planten. In de omgeving van Mugana zijn vele hectares beschikbaar voor bossen en ook hiervoor zijn de St. Theresia zusters gevraagd dit te coördineren. Ons bezoek zal zich niet beperken tot de bouw van het Guesthouse, maar we zullen ook geschikte lokaties voor de bosaanplant bekijken.Maar er zijn nog veel meer plannen, want de verblijven van de zusters zijn in verval en we gaan bekijken of dit opgeknapt kan worden, of  dat misschien nieuwbouw noodzakelijk is. Aangezien dit een voormalig klooster is uit de koloniale tijd, gaat onze voorkeur uit naar  renovatie.

Composttoiletten

Er zijn nog veel meer problemen die opgelost moeten worden. Een daarvan is het gebrek aan drinkwater en het ontbreken van meststoffen voor de gewassen. Een praktische oplossing is de introductie van compost toiletten. Een composttoilet biedt een hygiënische en milieu vriendelijke oplossing voor plaatsen waar water en riolering een probleem is. Het gecomposteerde materiaal is bijzonder geschikt voor het bemesten van de akkers en natuurlijk voor de groei van de bomen van het bosbouw project. Composttoiletten zijn standaard in de handel en worden gebruikt op plaatsen waar riolering ontbreekt en bijv. op campings.

Steun

Genoeg te doen in dit deel van Afrika. Er zijn overal plaatsen op de wereld waar dringend hulp nodig is en vaak staan wij in het rijke westen machteloos te kijken naar de ellende. Een storting op een girorekening of een paar euro's in de collectebus voor een goed doel is de gemakkelijkste weg. We weten niet wat er terecht komt van het geld en er zijn vele verhalen over goed bedoelde ontwikkelingshulp dat verkeerd is uitgepakt. Ook is bekend dat veel geld niet terechtkomt waarvoor het bedoeld is. Door dit (particuliere) initiatief zien we zelf toe hoe het geld wordt besteed. Geen giften, maar doelgerichte projecten, waar de mensen zelf aan moeten werken om hun leefomstandigheden te verbeteren. Tanzania is een arm land en veel mensen sterven aan ziektes als malaria en aids.  Als wij op deze (bescheiden) manier iets kunnen bijdragen om de leefomstandigheden van deze mensen te verbeteren is dat meer dan de moeite waard. Na ons bezoek zal het duidelijk worden, waar behoefte aan is en hoe hulp het beste geboden kan worden. De basis is aanwezig en we houden u op de hoogte van de ontwikkelingen.

Onze reis naar Tanzania

Hierbij willen wij verslag doen van onze reis naar Tanzania, Oost Afrika. De aanleiding was een bezoek naar het Guesthouse De Welstand, dat door particuliere fondsen wordt gefinancierd. De opzet is om het geld, dat verkregen wordt door de exploitatie, geheel ten goede laten komen voor de weeskinderen in Mugana. Mugana is een dorp in het noord westen van Tanzania, waar ten gevolge van malaria en aids veel weeskinderen zijn. Het guesthouse is beschikbaar voor toeristen, die dit deel van Afrika willen leren kennen en die bewust kiezen voor deze vorm van hulp aan mensen die het heel hard nodig hebben. Wij hebben met eigen ogen gezien hoe het is om te overleven in dit gebied en de omstandigheden, die mij deed denken aan de plaggenhutten in veengebieden,  zo'n 150 jaar terug. Maat wat opvalt is dat de mensen niet zielig of bedroefd zijn onder deze omstandigheden. Zelden hebben we zulke vrolijke kinderen en gastvrije mensen ontmoet !

De meegebrachte voetballen van onze eigen voetbalvereniging, de pennen, door vele Nieuw Balingers ingezameld  en de door ons meegebrachte kleding en medicijnen werden dankbaar in ontvangst genomen. Wij kregen dagelijks geschenken terug in de vorm van ananas, bonen, papaja’s, mango's en zelfs een kip. Terwijl ze zelf nagenoeg niets hebben! Ik heb de mr. Siebering School gevraagd om contact op te nemen met de basis school in Mugana en ik geloof dat er waardevolle contacten mogelijk zijn. Er zijn zoveel dingen nodig, bijvoorbeeld geld voor een schooluniform (€  15) Geen geld, betekend geen hulp in het ziekenhuis. Ik heb gezien dat er rijen van wel honderd mensen voor het ziekenhuis lagen voor behandeling. De st. Theresia zusters, die daar een missiepost hebben, steunen iedere dag de weeskinderen, door de rekeningen van de behandeling te betalen. Bij deze zusters konden wij terecht voor ons eten, d.w.z. 2 x daags bananenpuree met bruine bonen en vis met kop en al. Ik ben een tijdje vegetariër geweest. Het guesthouse was zover klaar dat wij met ons gezelschap er konden overnachten, maar koken ging nog niet. De mensen koken op houtvuurtjes en er wordt hoofdzakelijk buiten geleefd. Drinkwater wordt door kinderen uit een bron gehaald, kilometers ver moet er dan gelopen worden.

De vele weeskinderen worden vaak opgevangen door familie of buren en dat is natuurlijk een extra financieel blok aan hun been. Voor een vervolgopleiding is per kind ca. € 350 per jaar nodig aan schoolgeld en leermiddelen. Wij willen proberen om geld bij elkaar te krijgen, om zoveel kinderen te helpen.  Het was natuurlijk niet alleen maar ellende wat we gezien hebben, want we hebben ook nog een beetje vakantie gevierd.  In het nabijgelegen Uganda hebben we een tropisch regenwoud bezocht en de bronnen van de Nijl. De bronnen van de Nijl, waar ontdekkingsreizigers jaren naar gezocht hebben is uiteindelijk ontdekt door de Engelsman John Speke. Hij zag in 1862 dat de Nijl niet uit het Victoria meer stroomt, maar dat het bronwater met grote kracht opgestuwd wordt onder de meerbodem en dat daardoor de Nijl gevoed wordt, die uiteindelijk na 6400 km. uitmondt in de Middellandse Zee. De stroomversnellingen en de vele dieren die we daar zagen waren indrukwekkend.

Na een verblijf van een week in Mugana, zijn wij naar het Serengetti Nationaal park gegaan. Een natuurpark aan de andere kant van het Victoria meer. Het Victoria meer is 2 x zo groot als Nederland en de boottocht duurde een hele nacht. De boot is een soort bananenboot uit de 50 er jaren en behalve passagiers gaan er vrachten bananen op. Het doet onderweg nog een paar havens aan, waar druk wordt gehandeld. Kippen, vissen, worden verkocht en op verzoek geslacht waar je bij staat. Sigaretten en snoepjes worden per stuk verkocht. Passagiers kruipen in en uit de patrijspoorten, maar iedereen helpt elkaar en iedereen lacht. De boot heeft een capaciteit van 3000 mensen, maar er zaten minstens 4000 op. Het is ook wel eens mis gegaan.

In de aankomst haven Mwanza, werden we opgewacht door Gert, een motorvriend die ik via internet heb leren kennen en waarvan later bleek dat hij in Tanzania woonde.  Is het toeval… maar hij heeft een hotel vlakbij het Serengetti park en daar konden wij terecht. Het hotel is eigenlijk "Lodge" hetgeen betekend dat er tenten, huisjes, restaurant en sanitaire voorzieningen zijn voor reizigers. Het was voor ons een luxe om weer eens stromend water en elektrisch licht te hebben. Het bezoek aan het Serengetti park werd geregeld door een auto met chauffeur te huren.  Het gebied is zo groot, dat een overnachting in een hotel midden in het park noodzakelijk.  Op weg naar het hotel ging de koppeling van de Landrover stuk en daar sta je dan op die uitgestrekte vlakte bij 35 graden.   Gelukkig kwam er hulp van een vriendelijke parkwachter die ons naar het hotel bracht.  De vervangende auto + monteur met koppelingsplaat moest zo'n 250 km. rijden uit Mwanza.  Later bleek dat de meegebrachte koppelingsplaat niet de goede was en moest hij weer terug om de goeie te halen. Ondertussen lag de versnellingsbak, los onder de Landrover in het zand. "This is Tanzania" Door het vervangende vervoer hebben wij toch safaritochten kunnen maken en zagen we leeuwen, cheeta's, olifanten, nijlpaarden, giraffes, buffels en alle wilde beesten die je alleen maar uit de dierentuin kent in het echt !

Na deze relaxweek, was het weer tijd om terug te reizen naar Mugana. We werden opgehaald door de zusters en een aantal dagen met bezoeken aan scholen, ziekenhuizen en missieposten volgden. Overal weer de hartelijke ontvangst, maar ook de noden van de mensen. Wat kunnen we doen ? De zusters in hun vervallen klooster, met de gescheurde muren en overal mieren, geven het geld aan de mensen die het meeste nodig hebben. Ze hebben dan ook een gelofte van armoede afgelegd. Met naaiwerk en het verbouwen van koffie en bananen voorzien ze in hun eigen levensonderhoud. Wij kregen s'nachts als bewaking een echte Massai als wachter.

Deze inlandse krijger met pijl en boog, speer en enorm kapmes zat s'nachts tussen de bananenbomen de wacht te houden. Hij sprak geen engels en was in het begin nogal verlegen, maar we wonnen zijn vertrouwen met een flesje cola of  mango's of batterijen. Hij werd onze beste vriend en was bereid om op de foto te gaan. Ook maakte hij de karakteristieke sprongen voor de camera van Sylvan. Wij hadden zoveel mogelijk spullen meegenomen om weg te geven. Zo hadden we kleren, een tent en zelfs een handnaaimachine meegesleept. We wisten dat de zusters een tv en een videorecorder hadden en daarvoor hadden we videofilms meegenomen. Hier was o.a. een videofilm van de laatste 11 steden tocht bij en de zusters konden zich maar niet voorstellen dat we in Nederland konden lopen op bevroren water. Voor de film Sister Act gingen ze even gezellig voor de tv zitten met het bord op schoot.

ben nog grotten bezocht met vreemde rotstekens, marktjes bezocht en een heuse kroeg, waah.! We heben alle aanwezigen na een aantal biertjes het lied Mugana, in heel Europa niemand zo aardig als jij, op de wijs van "Mijn Opa"  meezong. Onze terugreis was weer via Uganda en dit ging met een bus die vanaf het begin tot aankomst alleen maar plankgas heeft gereden. De "dodenrit" duurde 6 uur door een overweldigend landschap (dead or glory).

Wij gingen weer terug naar de "beschaving", 9 uur vliegen van een land wat bij ons een onvergetelijke indruk heeft gemaakt.

Door toch iets te doen en met name de kinderen te helpen, is een bankrekening geopend, waar die dat wil, een bijdrage kan storten voor levensonderhoud en scholing.

Dit is : Inzameling Kinderopvang Tanzania, nr. 293163995 bij de Friesland bank.

Alle kleine beetjes helpen en voor weinig geld kun je daar al veel doen.

Ik zal actief gaan inzamelen om de kinderen te helpen en ik weet zeker dat het geld goed besteed wordt. Voor meer informatie kun je te allen tijde contact met ons opnemen.

Familie P. Bos, Verlengde Middenraai 30, Nieuw Balinge